با آغاز هر سال تحصیلی، پوشش یک‌دست دانش‌آموزان قرار است نمادی از انضباط و اتحاد باشد؛ اما کیفیت پایین پارچه‌ها، رنگ‌های ناآشنا و طراحی ناهمخوان، لباس فرم را به دغدغه‌ای جدی برای سلامت جسمی و روحی تبدیل کرده است. غزل بهمنی، طراح لباس و فعال حوزه مد، معتقد است بی‌توجهی نهادهای مسئول و غیاب کارشناسان مد در تدوین استانداردها، زحمات خانواده‌ها را بی‌نتیجه گذاشته است.
از «مافیای لباس» تا مدرسه‌هایی بدون طراح
بهمنی می‌گوید که جلسات کارگروه ساماندهی مد و لباس هرگز متوازن برگزار نشده و نمایندگان آموزش‌وپرورش به‌ندرت در آن حضور می‌یافته‌اند. نتیجه، تولید انبوه با پارچه‌هایی چون ترگال است که نخی نبوده و به خاطر درصد بالای پلاستیک:
- باعث تشدید تعریق و حساسیت‌های پوستی می‌شود
- هنگام حریق، به راحتی ذوب و به بدن آسیب می‌زند
بدیهی است وقتی دو سوم عمر تحصیلی هر دانش‌آموز در این لباس می‌گذرد، پیامدهای بلندمدت آن قابل چشم‌پوشی نیست.
سه اولویت برای بازنگری در لباس فرم
برای آن‌که کارکرد لباس مدرسه دوباره به «نماد» نزدیک شود، بهمنی تأکید می‌کند سیاست‌گذاران باید اولویت خود را بر این دو محور قرار دهند:
- انتخاب پارچه با درصد نخ بالا و تنفس‌پذیری مناسب
- تنوع رنگ و طرح هماهنگ با روحیه گروه سنی
سپس، در مرحله سوم، طراحی لباس باید مبتنی بر نیازهای تحرکی دانش‌آموزان و اصول زیبایی‌شناسی باشد تا حس تعلق و رضایت آنان را جلب کند.
ضرورت بازنگری و حمایت قانونی
تا زمانی که معیارهای کارشناسی‌شده در آیین‌نامه‌های آموزش‌وپرورش جای نگیرد و از حضور فعال طراحان مد در کمیته‌های تصویب لباس خبری نباشد، وضعیت تغییر نخواهد کرد. خانواده‌ها، معلمان و مدیران مدرسه باید صدای خود را به گوش مسئولان برسانند تا شمایل مدرسه‌های کشور، نه بازمانده‌ای از دوران ناصری، بلکه جلوه‌ای معاصر و انسان‌محور باشد.
آرزو سمیعی، یکی از روزنامه‌نگاران پرشور و متعهد مجله خبری است که با نگاهی دقیق و تیزبین، به پوشش مسائل اجتماعی و فرهنگی می‌پردازد. او با تخصص در حوزه‌هایی مانند حقوق زنان، محیط زیست و آموزش، همواره در تلاش برای آگاهی‌بخشی و ایجاد تغییرات مثبت در جامعه است.