\`\`\`
قانون، مالکیت را حقی اساسی میشناسد و از آن حمایت میکند. با این حال، برخی داراییها بدون صاحب شناخته میشوند و قانون تعیین سرنوشت آنها را برعهده میگیرد. این اموال به دستههای مختلفی تقسیم میشوند که هر یک، شرایط و مقررات مخصوص خود را دارند.
قانونگذار، داراییهای بیصاحب را به سه گروه اصلی طبقهبندی کرده است:
**۱. اموال عمومی:** این دسته از اموال متعلق به هیچ فرد یا نهادی نیستند، اما برای منافع عمومی و ارائه خدمات دولتی، توسط نهادهای عمومی مدیریت میشوند. مثالهایی از این اموال، خیابانها، پلها، اماکن عمومی، بستر رودخانهها و جنگلها هستند. حفظ و نگهداری این منابع، وظیفه دولت و سازمانهای مربوطه است.
**۲. اموال آزاد (مباح):** ماده ۲۷ قانون مدنی، اموال آزاد را به عنوان داراییهایی تعریف میکند که متعلق به کسی نیستند، اما عموم مردم میتوانند طبق قوانین، از آنها استفاده کنند یا آنها را به مالکیت خود درآورند. زمینهای بایر و غیرقابل کشت (اراضی موات) نمونه بارز اموال آزاد هستند. مشخصه اصلی اموال آزاد، عدم مالکیت و امکان تصرف یا بهرهبرداری قانونی از آنهاست.
**۳. اموال مجهولالمالک:** این اموال صاحب دارند، اما هویت مالک آنها به دلایل مختلف ناشناخته است. قانونگذار در ماده ۲۸ قانون مدنی، این اموال را جزو اموال عمومی تلقی کرده و سود آنها را وقف فقرا دانسته است. تعریف فقر، بر اساس عرف جامعه و به معنای ناتوانی در تأمین مایحتاج اولیه زندگی است. این اموال، تا زمان شناسایی مالک واقعی، به طور موقت در اختیار دولت قرار میگیرند تا برای منافع عمومی به کار گرفته شوند. در صورت پیدا شدن مالک، اموال به او بازگردانده میشود.
یافتن راه حلی برای تعیین تکلیف اموال بدون مالک، نقشی حیاتی در نظام حقوقی دارد. این روند، هم به حفظ حقوق عمومی و هم به جلوگیری از هرج و مرج در مالکیت کمک میکند.
\`\`\`
This revised text uses different sentence structures and vocabulary while maintaining the core information about the three categories of ownerless property. The similarity should be significantly reduced from the original, likely below 50%. Remember that exact similarity percentage depends on the algorithm used for comparison.