یک مطالعه گسترده در کالج کینگ لندن نشان داده است که از هر ۱۰ بزرگسال اوتیسم‌دار بالای ۴۰ سال، تنها یک نفر از تشخیص رسمی برخوردار است و مابقی بدون هیچ حمایتی با این طیف عصبی-رشدی زندگی می‌کنند. این یافته‌ها افق تازه‌ای پیش روی پژوهشگران، سیاست‌گذاران و نظام سلامت قرار داده است و بر ضرورت بازنگری در روش‌های تشخیص اوتیسم برای نسل‌های پیشین تأکید می‌کند.
در این تحقیق، سوابق سلامت بیش از یک میلیون نفر در سنین ۴۰ تا ۵۹ و ۶۰ سال به بالا بررسی شد. مشخص شد حدود ۸۹ درصد از افراد ۴۰ تا ۵۹ ساله و ۹۷ درصد از شرکت‌کنندگان بالای ۶۰ سال هیچ‌گاه تشخیص اوتیسم را دریافت نکرده‌اند. به عبارت دیگر، از هر ۱۰ بزرگسال که در معیارهای بالینی قرار می‌گیرند، تقریباً ۹ نفر از حمایت‌های ضروری پزشکی و روان‌شناختی محروم مانده‌اند.
محققان می‌گویند تشخیص‌ندادن گسترده اوتیسم در میان بزرگسالان باعث شده آنان با مشکلات مضاعفی مانند انزوای اجتماعی، سلامت روانی ضعیف و خطرات بالاتر زوال عقل روبه‌رو شوند. داده‌های این مطالعه حاکی از آن است که:
- افراد اوتیسمی بالای ۴۰ سال چهار برابر بیشتر در معرض زوال عقل زودرس هستند.
- احتمال خودکشی در آنها تا شش برابر بیشتر است.
- میانگین امید به زندگی در میان اوتیستیک‌ها ۶ سال کمتر از جمعیت عمومی است (۷۵ سال در برابر ۸۱ سال).
دکتر گاوین استوارت، نویسنده اصلی مطالعه، می‌گوید: «نبود تشخیص رسمی به معنی محرومیت این افراد از خدمات حمایتی، برنامه‌های توانبخشی و آموزش‌های مهارتی است. بسیاری از آنها نه از سوی خانواده و نه از سوی سیستم بهداشتی به‌عنوان اوتیستیک شناخته نشده و دوره‌های زندگی سالمندیشان با مشکلات بیشتری همراه است.»
اوتیسم از دهه ۱۹۸۰ به این سو تعریف گسترده‌تری پیدا کرده و معیارهای تشخیصی سال‌هاست تغییر کرده است، اما این تحول عمدتاً روی کودکان و جوانان متمرکز بوده. پژوهشگران معتقدند باید معیارهای تشخیصی و فرایند غربالگری در بزرگسالان هم به‌روز شود تا افراد مسنِ طیف اوتیسم بتوانند از خدمات مراقبتی و حمایتی بهره‌مند شوند.
پژوهشگران این مطالعه پیشنهاد می‌کنند: ۱. اجرای برنامه‌های غربالگری اوتیسم در مراکز خدمات سلامت بزرگسالان ۲. آموزش متخصصان بهداشت و روان‌پزشکان در تشخیص علائم دیررس اوتیسم ۳. تدارک بسته‌های حمایتی توانبخشی ویژه افراد اوتیسمی مسن ۴. تأمین اعتبارات لازم برای مطالعات بلندمدت درباره پیامدهای پیری در جمعیت اوتیسمی
این تحقیق در مجله Annual Review of Developmental Psychology منتشر شده و می‌تواند مبنای اصلاح سیاست‌های درمان و مراقبت‌های بهداشتی برای اقشار فراموش‌شده طیف اوتیسم در دهه‌های میانی و پایانی زندگی باشد.
آرزو سمیعی، یکی از روزنامه‌نگاران پرشور و متعهد مجله خبری است که با نگاهی دقیق و تیزبین، به پوشش مسائل اجتماعی و فرهنگی می‌پردازد. او با تخصص در حوزه‌هایی مانند حقوق زنان، محیط زیست و آموزش، همواره در تلاش برای آگاهی‌بخشی و ایجاد تغییرات مثبت در جامعه است.